ÖZET
Amaç: Preterm eylem ve prematürite, yenidoğan morbidite ve mortalitesinin en önemli nedenlerinden biridir. Bu çalışmada, preterm eylem tedavisinde tokoliz amacıyla kullanılan magnezyum sülfat ile nifedipinin etkililiğini ve yan etkilerini karşılaştırmak amaçlanmıştır. Gereç ve Yöntemler: 26-36. gestasyonel haftalar arasında preterm eylem tanısı almış gebe kadınlara randomize olarak magnezyum sülfat veya nifedipin tokolizi başlandı. Her iki tedavinin preterm eylemi durdurmada ilk 48 saatteki akut etkililikleri ve yan etkileri karşılaştırıldı. Bulgular: Çalışmaya toplam 80 hasta dahil edildi. Kırk hastaya magnezyum sülfat tokolizi, diğer 40 hastaya ise nifedipin tokolizi verildi. Her iki grup arasında demografik değişkenler ve obstetrik özellikler açısından fark yoktu. Tokolitik ajanların ilk 48 saatteki akut etkililikleri benzerdi. Nifedipin kullanılan olguların %75inde, magnezyum sülfat kullanılan olguların ise %70'inde tedavi başarı sağlandı (p= 0.62). Nifedipinin kontraksiyonları durdurmadaki süresi magnezyum sülfata oranla daha kısa (4.8 ± 3.1 saat, 8.6 ± 6.2 saat p< 0.05) idi. Bununla birlikte, magnezyum sülfat grubundaki hastaların hastanede kalış süreleri nifedipin grubuna kıyasla daha uzun bulundu (3.41 ± 1.83 saat, 2.56 ± 0.95 saat p< 0.05). Neonatal sonuçlar bebeklerin doğum ağırlıkları, 2.500 g'ın altındaki doğumlar, 1. dakika Apgar skorları, yenidoğan yoğun bakım ünitesi ihtiyacı ve neonatal mortalite açısından değerlendirildiğinde nifedipin ve magnezyum sülfat tedavi grupları arasında anlamlı bir farklılık saptanmadı. Maternal yan etkileriler ise magnezyum sülfat tokolizi alan grubun %85inde izlenirken, nifedipin alan grupta %67.5 oranında izlendi (p= 0.07). Sonuç: Nifedipin preterm eylemin tedavisinde etkili, güvenli, kolay uygulanabilir bir ajan olup, halen kullanılmakta olan diğer tokolitiklere oranla daha az bir maternal ve neonatal yan etkilere sahip ve hasta tarafından daha iyi tolere edilebilen tokolitik ajandır.

ABSTRACT
Objective: Preterm labour and prematurity are one of the most important cause of mortality and morbidity of newborn. İn this study we wanted to compare the efficacy and side effects of intravenous magnesium to oral nifedipine for acute tocolysis of preterm labor. Material and Methods: In this randomized trial pregnant women who were at 26-36 gestational weeks and diagnosed as preterm labour were randomly assigned to receive nifedipine and magnesium sulfate. We compared tocolytic effectiveness of both drugs defined as prevention of delivery with uterine quiescence within 48 hours and side effects of the drugs. Results: Eighty patients were enrolled as 40 patients in each group. There were no differences between the groups with regard to patient demographics and obstetric characteristics. The tocolytic effectiveness in the first 48 hours were similar between two groups (nifedipin 75%, magnesium sulfate 70% p= 0.62) but the time to uterine quiescence was faster with patients treated with nifedipine (4.8 ± 3.1 hours, 8.6 ± 6.2 hours p< 0.05). The duration of stay in hospital were more in magnesium sulfate group (magnesium sulfate 3.41 ± 1.83 days, nifedipin 2.56 ± 0.95 days p< 0.05). Birth weight, birth weight less than 2.500 g, 1^st minute Apgar scores, need for intensive care unit and neonatal morbidities were similar between groups. Maternal adverse effects in magnesium sulfate group was 85% and in nifedipin group was 67.5% (p= 0.07). Conclusion: Nifedipine is an effective and safe drug in treatment of preterm labour associated with fewer maternal and neonatal adverse effects compare to other tocolytics. Because of oral administration nifedipin is easily tolerated.