ÖZET
Amaç: Gestasyonel diabetes mellitus tanısında ve perinatal sonuçların tahmininde elli gram ve yetmişbeş gram oral glukoz tolerans testlerinin karşılaştırılması. Çalışmanın Yapıldığı Yer: SSK Ankara Doğumevi ve Kadın Hastalıkları Eğitim Hastanesi Materyel ve Metod: Mayıs - Temmuz 1999 tarihleri arasında antenatal takip amaçlı hastanemize başvuran 24- 28 gebelik haftaları arasındaki 444 gebe çalışmaya alındı. Gestasyonel diabetes mellitus (GDM) açısından risk faktörleri sorgulanan olgular randomize olarak iki gruba ayrıldı. Kayıt sırası tek olanlara (grup I) 50 gram glukoz yükleme testi yapıldı ve birinci saat venöz plazma değeri 130 mg/dl nin üzerinde olanlara bir hafta sonra 100 gram oral glukoz tolerans testi (OGTT) yapıldı. Grup I olgulardan açlık 95 mg/dl, 1. saat 190 mg/dl, 2. saat 165 mg/dl ve 3. saat 145 mg/dl kestirim değerlerinden en az ikisinden daha yüksek ölçümü bulunanlara GDM tanısı konuldu. Kayıt sırası çift olanlara (grup II) 75 gram OGTT uygulandı ve ikinci saat plazma glukoz değeri 140 mg/dl nin üzerinde olanlara WHO kriterlerine göre anormal glukoz toleransı (AGT) tanısı konuldu. Hastanemizde doğurmayan 22 olgu çalışma dışında tutuldu. Her iki grupta GDM ve AGT tanısı alan ve almayan olguların perinatal ve neonatal sonuçları karşılaştırıldı. Makrozomik ve LGAlı (gebelik yaşına göre büyük) fetusu tahmin etmede her iki testin sensitivitesi ve spesifitesi karşılaştırıldı. Sonuçların karşılaştırılmasında ki-kare, bağımsız örneklerde t-testi ve rölatif riskler kullanıldı. Bulgular: Çalışmayı tamamlayan 422 olgunun 204ü grup I, 218i ise grup II hastalardan oluşmaktaydı. İki grup arasınBMI (vücut kitle indeksi), gravida, parite, rekürren abortus, ailede diabet öyküsü, preeklampsi, preterm eylem, gestasyon süresi açısından anlamlı bir fark yoktu. Grup I de 10 olgu (%4.87) GDM tanısı alırken, grup II de 18 olgu (%8.25) AGT tanısı aldı (p=0.2). Her iki grupta da GDM ve AGT tanısı alan olgular normal olgulardan istatistiksel olarak anlamlı oranda yaşlı ve BMIleri daha büyüktü. Ayrıca makrozomi, LGA ve hipoglisemi riskinin normal olgulardan fazla olduğu bulundu. AGT tanısı alan grup II olgularda intrauterin fetal eksitus riskinin arttığı bulundu (RR: 24.8, CI: 2.1-289.3, p= 0.01). Grup I olgularda GDM tanısı kriterlerinin makrozomi tanısında sensitivitesi %25, spesifitesi %96, LGA tahmininde ise sensitivitesi %19, spesifitesi %97 olarak hesaplandı. Grup II olgularda AGT tanısı kriterlerinin makrozomi tahmininde sensitivitesi %50, spesifitesi %94, LGA tahmininde ise sensitivitesi %20, spesifitesi ise %94 idi. Sonuç: WHO kriterleri anormal perinatal sonuçların tahmininde NDDG kriterlerinden daha güvenilir bulunmuştur. Uygulanım kolaylığı, tanı için 100 gram OGTT gibi ikinci bir testi gerektirmemesi ve gebelik sonrası takiplerde uygulanılacak standart glukoz tolerans testi ile aynı olması ek avantajlarıdır.

ABSTRACT
Objective: To compare fifty and seventy-five gram oral glucose tolerance tests in the diagnosis of gestational diabetes mellitus (GDM) and adverse perinatal outcomes. Institution: SSK Ankara Maternity and Womens Health Teaching Hospital Materials and Method: Fourhundredfortyfour pregnant women having 24-28 weeks of gestation that admit for routine antenatal visit between May-July 1999 were included in the study. After a detailed history taking about risk factors of GDM patients were randomized into two groups. Patients recorded with odd numbers (group I) were given 50 gram oral glucose and if first hour venous plasma glucose value exceeded 130 mg/dl than 100 gram oral glucose tolerance test (OGTT) was applied. In group I if any two measured values exceeded cut-off values of fasting 95 mg/dl, 1 hour 190 mg/dl, 2 hour 165 mg/dl and 3 hour 145 mg/dl then diagnosis of GDM according to NDDG (National Diabetes Data Group) was done. Patients recorded with even numbers (group II) were given 75 gram OGTT and categorised as impaired glucose tolerance (IGT) if two-hour value exceeded 140mg/dl according to WHO criterion. Twenty-two cases that gave birth outside the institution were excluded from the study. In both groups perinatal and neonatal outcomes of cases diagnosed to have GDM or IGT were compared with normal subjects. Sensitivity and spesificity of both tests for macrosomic and LGA (large for gestational age) fetus were calculated. Chi-square, t-test for independent samples and relative risk estimates were used for evaluation of results. Results: Of the 422 subjects completed the study 204 were in group I and 218 were in group II. Mean age, body mass index (BMI), gravity, parity, recurrent abortus, gestational age at birth, prevalance of preeclampsia, preterm labor, family history of diabetes were not statistically different between the two groups. Ten patients in group I (%4.87) were diagdiagnosed as IGT (p=0.2). In both groups cases with GDM and IGT were significantly older and had higher mean BMI than controls. Besides these macrosomia, LGA and hypoglycemia risks were found to be higher in GDM and IGT cases. In group II, cases with IGT were found to have a higher risk of intrauterine fetal exitus (RR: 24.8, CI: 2.1-289.3, p= 0.01) than controls. Sensitivity of GDM criteria for macrosomia was found to be 25% and specificity 96% while sensitivity for LGA was 19% and specificity 97%. In group II sensitivity of IGT criteria for macrosomia was 50% and specificity 94% while sensitivity for LGA was 20% and specificity 94%. Conclusion: WHO criteria were found to be more predictive of adverse perinatal outcomes than NDDG criteria. Seventy-five gram OGTT is a one step test, easy to apply and has the advantage of direct comparison with standart OGTT in nonpregnant state.