ÖZET
Amaç: Postterm gebeliklerde doğum indüksiyonunda intravajinal misoprostol ve oksitosin infüzyonu uygulamasının, intraservikal dinoproston ve oksitosin infüzyonu ile karşılaştırılması. Gereç ve Yöntemler: Ocak 2006-Aralık 2007 arasında indüksiyonla doğum yapmış 225 gebelik çalışmaya dahil edildi. Erken dönem USG sonuçlarına göre 41. gebelik haftasını tamamlayan verteks prezentasyonda, membranların sağlam olduğu, tek canlı gebelikler, Bishop skoru <5 olan gebeler, spontan uterin kasılmaları (saatte <4 spontan kasılmaların olması) olmayan gebeler ile reaktif nonstres teste (NST) sahip gebeler çalışmaya alındı. Misoprostol ve oksitosin ile indüksiyon yapılan 105 olgu (Grup 2), dinoproston ve oksitosinle indüksiyon yapılan 120 olgu (Grup 1) çalışmaya dahil edildi. Bu iki grubun karşılaştırmasında yeni doğan bebeklerin APGAR skoru, doğum ağırlıkları, sezaryenle doğup doğmadıkları, postpartum 500 cc'i aşan kanamalar ve başlangıç vajinal muayene bulgularından doğuma kadar geçen süreleri kaydedildi. Bulgular: İstatistik sonuçlarına göre Grup 1 ve Grup 2 arasında demografik özellikler doğum şekli, travay esnasında oluşan kanama ve diğer komplikasyonlar açısından bir fark bulunmadı. Ancak fetal distres ve indüksiyonda başarısızlık nedeniyle sezaryen oranı Grup 1'de daha yüksek saptandı (sırasıyla p=0.032 ve 0.048). Travay süresi açısından bakıldığında Grup 1 hastalarının travay süresi Grup 2'ye göre daha yüksek tespit edildi (p=0.023). Sonuç: Doğum indüksiyonunda daha az fetal distres ve daha az indüksiyonda başarısızlık nedeniyle sezaryen doğum oranı ve daha az travay süresi nedeniyle misoprostolun dinoprostona göre daha üstün olduğu kanısına varıldı.

ABSTRACT
Objective: Comparison of intravaginal misoprostol, oxytosin infusion and intracervical dinoproston, oxytosin infusion in postterm pregnancies for labor induction. Material and Methods: 225 pregnant women who had delivery by induction between the dates January 2006-December 2007 were included to this study. According to early term ultrasonography results pregnancies which had a single vital fetus with a vertex presentation and intact membranes were included. Pregnants with a Bishop score <5 and who did not have spontane uterin contractures and who had a reactive nonstress test were included. 105 cases which had misoprostol and oxytosin induction (Group 2) and 120 cases which had dinoproston and oxytosin induction (Group 1) were included. In comparison of these two groups APGAR scores and birth weights of the newborn babies, birth with cesarean, postpartum bleeding over 500 cc and the time between the first vaginal examination signs and birth were recorded. Results: Statistically there were no difference between two groups according to demographic properties, delivery manner, bleeding during delivery and other complications. But caesarean rate was higher in Group 1 due to fetal distress and failure of induction (respectively p=0.032 and 0.048). Labor time was longer in Group 1 patients than group 2 (p=0.023). Conclusion: Because of less fetal distress and less induction failure, lower caesarean birth rates and shorter labor periods it was concluded that misoprostol is better than dinoproston for induction.