ABSTRACT
Monofilament polypropylene meshes can be used easily and safely in sacrocolpopexy and midurethral sling. These procedures with mesh are the treatment standards. However, there has been debate about the use of meshes in anterior and posterior vaginal repairs. The aim of this article was to investigate the outcomes coming with monofilament polypropylene mesh use in these repairs. MEDLINE was searched for all articles written in English literature from 1990 to April 2013. Reports were collected systematically and all the references were also reviewed. Surgical repair with mesh had higher anatomical cure rates compared with the traditional approaches. However, its complication rates are high in anterior and posterior repair. Erosion rate is 9-17% in anterior and posterior vaginal repairs. Genital atrophy, large vaginal incisions, prior surgical skin damage, diabetes, steroid use, aging, concomitant vaginal hysterectomy, bladder perforation and smoking are the risk factors that may contribute to mesh erosion. Voiding dysfunction, dyspareunia, sexual dysfunction, vaginal wall hematoma, granuloma and de novo stress urinary incontinence may also be associated with mesh surgery. Visceral injuries such as bladder and rectal injuries and necrotising fasciitis are rarely seen complications. In addition, mesh surgery did not improve subjective outcomes or quality of life. There's still an inadequate data to look for the role of transvaginal mesh for apical or posterior vaginal wall prolapse. Adequately powered randomised controlled clinical trials with a longer follow-up period are needed in this era.

ÖZET
Monofilament poliprolen meshler, sakrokolpopeksi ve midüretral sling operasyonlarında standart olarak güvenle kullanılmaktadır. Bununla beraber, anterior ve posterior onarımlarda mesh kullanımıyla ilgili tartışmalar devam etmektedir. Bu derlemenin amacı, monofilamet polipropilen meshler ile yapılan anterior ve posterior onarımların sonuçlarını tartışmaktır. MEDLINE, 1990 ile Nisan 2013 arasında, İngilizce dilinde tarandı ve değerlendirildi. Mesh ile onarımlarda, geleneksel onarıma göre daha yüksek anatomik başarı oranına rastlanmaktadır. Bununla beraber, komplikasyon oranları özellikle mesh ile yapılan anterior ve posterior onarımlarda yüksektir. Bu operasyonlarda mesh erozyonu %9-17 oranında gerçekleşirken, genital atrofi, geniş vajinal insizyonlar, önceki cerrahi hasar, diyabet, steroid kullanımı, ileri yaş, eş zamanlı vajinal histerektomi, mesane perforasyonu ve sigara içiciliği riski arttıran faktörler olarak görülmüştür. Bunun yanında miksiyonda zorluk, disparoni, seksüel disfonksiyon, vajinal duvar hematomu ve de novo stres üriner inkontinans, mesh cerrahisiyle ilişkili komplikasyonlara da rastlanılmaktadır. Mesane yaralanması ve rektal yaralanma gibi visseral hasarlar ve nekrotizan fasit, vaka sunumları olarak bildirilmiş oldukça nadir görülen komplikasyonlardır. Bu olası komplikasyonların yanı sıra, mesh cerrahisinin yaşam kalitesini arttırıcı etkisi gözlenmemiştir. Günümüzde, transvajinal meshin, ön ve arka duvar onarımlarındaki rolü ile ilgili yeterince bilgi yoktur. Bu alanda, hastaların uzun süreli takip edildiği, randomize kontrollü çalışmalara ihtiyaç vardır.